Er is veel gaande in de wereld. Ik merk dat het verdeeldheid schept, over diverse onderwerpen. Mensen staan meer dan ooit lijnrecht tegenover elkaar, voor mijn gevoel. ‘Verdeel en heers’ was het toch..? Hoewel mijn blog zeker geen politieke tint heeft (en krijgt), wil ik wél even stilstaan bij mijn gevoel.
Het maakte mij in het begin een beetje onrustig. Nu wist ik al dat social media best laagdrempelig is om je (gezouten of ongezouten) mening anoniem vanachter je scherm te delen met de wereld. 17 miljoen mensen. 17 miljoen meningen. Het voordeel van social media & internet vind ik dat er wel meer informatie beschikbaar is. Je kunt zelf op zoek gaan. Dat was vroeger niet. Hoewel ik me terdege besef dat dat ook een gevaar en valkuil kan zijn. Met mate, zoals met alles eigenlijk.
Het is een uitgelezen tijd (lees; kans) om te gaan ontdekken wie jij diep van binnen bent en waar jij voor staat. Wellicht kan deze periode je een gevoel van ontevredenheid geven over je leven. Het kan je bewust(er) hebben gemaakt van wat je fijn en niet fijn meer vindt en wat je zou willen veranderen. Een innerlijke reis. Soms confronterend, maar altijd nodig.
Het heeft mij in ieder geval de ogen geopend op diverse vlakken. Dat voelde in het begin ongemakkelijk, omdat het eigenlijk alles wat ik ooit geleerd heb – in/van de maatschappij waarin ik leef – liet wankelen. Niet alles is wat het lijkt. Dat is best confronterend! Het voelt als het ware een nieuwe basis opbouwen én mijn verantwoordelijkheid nog meer pakken om het welzijn van mijn dochtertje – daar waar kan – te helpen waarborgen in de wereld waarin ze opgroeit. Ik kan en wil mijn ogen niet meer sluiten. Dochterlief wil ik een realistisch maar ook liefdevol wereldbeeld meegeven. Dat lijkt tegenstrijdig, maar niet onmogelijk.
Een betere wereld begint écht bij jezelf en wat je je kind(eren) meegeeft. Jij bent nu hun voorbeeld voor later. Daar waar ik een paar jaar geleden dochterlief vooral wilde beschermen is mijn doel nu om haar handvatten mee te geven als bagage voor later. Als ze de volwassen leeftijd heeft bereikt en de wijde wereld intrekt. Dat is voor mijn gevoel meer dan ooit nodig.
Ik wil niet zeggen dat mijn generatie het per definitie makkelijk(er) of veilig(er) had. Dat is te makkelijk. Ik geloof wel dat er hedendaags meer uitdagingen zijn en minder bescherming. Meer (sociale) druk. Meer gericht op prestaties. Meer verleidingen. Ik zie het bijvoorbeeld aan het niveau van onderwijs (wat een enorme prestatiedruk in de hand kan werken) en de nadelen die het internet en social media met zich mee hebben gebracht. Een ‘simpel’ spel als Roblox kent al gevaren. Een chatfunctie in een spel? Dochterlief mag dit spelen, maar ik leer haar dat ze geen vrienden mag toevoegen en niet mag chatten, omdat je niet weet wie er écht achter dat stukje internet zit. Een simpel denksport junior boekje (dochterlief is dol op puzzelboekjes) die we laatst gekocht hebben in een boekhandel bevat woorden als ‘oen’ en ‘eikel’. Er is (helaas?) meer informatie beschikbaar voor kinderen en ik zie het mijn taak dit uit te filteren en haar hierin te begeleiden.
Onschuldig lijkt (is?) niet altijd onschuldig. Ik schrik nog dagelijks van taalgebruik in tekenfilms en hoe de minds van kinderen beïnvloed lijkt te worden. Een artikel over overgewicht wordt vergezeld door een plaatje van een hamburger. Talloze voorbeelden hoe (voor)oordelen gevormd worden. Ik kan uren doorgaan, maar ik denk dat de essentie van mijn punt duidelijk is. Ik merk dit steeds meer op en ben me er bewuster van. Voor mij een ingang tot een dialoog met dochterlief. Het is te makkelijk om mee te gaan met de massa, met als gevaar dat je je unieke zelf en je innerlijke stem verliest. Kinderen groeien al te snel op en verliezen naar mijn idee te snel hun puurheid. Aan ons als ouders de taak om ze zo goed mogelijk te begeleiden, zodat ze in staat zijn om naar hun gevoel en hart te leven.
Voor mijzelf heeft het 40 jaar geduurd om mezelf te worden. Het was een lange reis met hobbels onderweg. Maar elke hobbel omvatte een belangrijke levensles die ik voor geen goud wilde missen. Achteraf gepraat, inderdaad, maar ik kan niet om dat gevoel heen. Dochterlief probeer ik mee te geven dat ze haar eigen gevoel en pad mag volgen, los van wat de massa denkt of voelt. Met normen & waarden en respect voor een ander. Elk mens heeft een eigen verhaal. Het maakt je misschien minder populair, maar ik geloof niet dat je hier op aarde bent om ‘populair‘ gevonden te worden.
Het is ook niet mijn missie om een kopie van ‘de massa’ te zijn, maar trouw te blijven aan wie ik diep van binnen ben en wat ik voel. Mensen zullen op mijn pad komen en gaan, maar ik blijf mezelf. De juiste mensen zullen je accepteren en respecteren om wie en wat je bent. Dat is mijn grootste boodschap aan dochterlief. En wat ik zeg, daar leef ik ook naar.
Ik schaam me ook niet (meer) voor mijn hooggevoelige en spirituele kant, want dat is een stukje van mezelf. Het kan voor een ander zweverig overkomen en dat is prima. Wat een ander van me denkt, is niet mijn zaak. Ze denken toch altijd wel wat. Het is dan ook mijn taak om in balans te zijn en te blijven. Ik hoop dat dochterlief dit zal oppakken. En dat is niet altijd makkelijk, maar wél broodnodig in de tijd waarin we nu leven..
Liefs, Johanna
